Wojna domowa na Ukrainie 2.01.2019r.- 1304 dzień od nowego rozejmu.

Tysiące Ukraińców wzięło wczoraj (1 stycznia) udział w centrum Kijowa w demonstracjach ku czci Stepana Bandery w dniu jego 110-rocznicy urodzin.

Marsz z pochodniami rozpoczął się w kijowskim Parku Szewczenki o godz. 18:00. Wzięli w nim udział przedstawiciele nacjonalistycznego Ogólnoukraińskiego Zjednoczenia „Swoboda”, której członkowie szli z pochodniami, czerwono-czarnymi flagami i portretami Bandery. A wraz z nimi maszerowali liderzy Kongresu Ukraińskich Nacjonalistów.

Rusłan Koszułynski, jeden liderów „Swobody”, przemawiając na wiecu zadeklarował, że zadaniem środowisk nacjonalistycznych na 2019 rok jest „w końcu zrealizować marzenie Stepana Bandery”: drogą militarną, dyplomatyczną, gospodarczą i ideową przełamać imperium Moskwy (…), zniszczyć oligarchię wewnątrz Ukrainy i wreszcie dać Ukraińcom szansę bycia panami na ich ziemi”.

Osobną demonstrację zorganizowała partia Korpus Narodowy, która przez centrum miasta przeszła w czapkach Mikołajów(???).

8 grudnia ubiegłego roku Wierchowna Rada, uchwaliła rezolucję w sprawie obchodów ważnych dat i rocznic w 2019 roku, wśród których były urodziny lidera OUN, Stepana Bandery. Trzy dni później- 11 grudnia, władze lokalne w obwodzie lwowskim ogłosiły roki 2019 rokiem Stepana Bandery i Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów.

It's deeply troubling to hear of the reports that Lviv Oblast in #Ukraine has declared 2019 to be the year of Stepan Bandera.

Bandera was a Ukranian nationalist who collaborated with Nazis during #WWII. We urge Lviv Oblast to reconsider this step.https://t.co/WitSnHb5wX pic.twitter.com/WCgCWns7Pn

— WJC (@WorldJewishCong) December 18, 2018

Kilka dni później ambasador Izraela na Ukrainie Joel Lion napisał, że był zszokowany tą decyzją. „Byłem zszokowany, gdy usłyszałem o decyzji Lwowskiej Rady Obwodowej o ogłoszeniu 2019 roku rokiem Stepana Bandery”– napisał ambasador na Twitterze i Facebooku.

Nie mogę zrozumieć, w jaki sposób gloryfikacja tych, którzy brali bezpośredni udział w straszliwych antysemickich zbrodniach, pomaga w walce z antysemityzmem i ksenofobią. Ukraina nie powinna zapominać o zbrodniach na ukraińskich Żydach i nie powinna ich upamiętniać poprzez uszanowanie ich sprawców”– oświadczył wtedy ambasador Joel Lion.

Z kolei prezes ukraińskiego IPN Wołodymyr Wiatrowycz odpowiedział, iż istnieje „potrzeba poparcia faktami tezy ambasadora Izraela o bezpośrednim udziale Stepana Bandery w straszliwych antysemickich zbrodniach”.

Nie wiem gdzie się uczył historii i jaką ma wiedzę Wiatrowycz, ale postaram się uzupełnić luki w jego kulawym wykształceniu historycznym.

Otóż, do pierwszego masowego pogromu Żydów doszło we Lwowie w dniu 30 czerwca 1941 roku, gdy do tego miasta wkroczyły o godzinie 04:30 oddziały Wermachtu wraz z utworzoną przy nich ukraińską jednostką- batalionem SS „Nachtigall”.

O godzinie 20:00, członkowie banderowskiej frakcji OUN proklamowali niepodległość Ukrainy i powstanie tzw. rządu Jarosława Stecki. Równocześnie rozlepiano odezwy obwieszczały ludności Lwowa zamiar OUN-B proklamowania „Ukrajińskoj Samostijnoj Derżawy„. „Lachów, Żydów i komunistów niszcz bez litości, nie miej zmiłowania dla wrogów Ukraińskiej Rewolucji Narodowej”— wzywały w tym czasie jawnie do mordów ulotki OUN wręczane przechodniom[1]. W trakcie pogromu milicja ukraińska utworzona przez OUN-B ściśle współpracowała z formacjami niemieckimi, a koordynacja działań nastąpiła najpóźniej wieczorem 30 czerwca 1941 roku [2].

„Nie ma żadnych wątpliwości, ze niemieckie wojsko, policja bezpieczeństwa oraz tajna policja polowa (Geheime Feldpolizei) nie tylko pozwalały na dokonywanie tych masowych mordów, ale również do nich podżegały i je wspierały, wykorzystując przy tym Ukraińców jako czynnik inicjatywny, jak definiował to Heydrich. Jest również pewne, że w tych mordach uczestniczyli bezpośrednio również członkowie batalionu Nachtigall. Wszystko to działo się na oczach 295. Dywizji Piechoty. Masakrę na jakiś czas powstrzymał dopiero protest oficera sztabu generalnego tej dywizji skierowany 2 lipca 1941 do kwatery głównej 17 armii”[3].

Według Włodzimierza Bonusiaka (1989) zarówno batalion „Nachtigall”, jak i ukraińska milicja uczestniczyła w masowych pogromach lwowskich Żydów i Polaków[4]. Gabriele Lesser, niemiecka dziennikarka i publicystka, korespondentka Die Tageszeitung w Warszawie twierdziła (2001), zgodnie z materiałami pokazowego procesu Oberländera w NRD (1960), że we Lwowie żołnierze „Nachtigall” wzięli udział w mordowaniu Żydów w więzieniu Brygidki[5].

Grzegorz Motyka (2011) stwierdza natomiast, że niektórzy żołnierze batalionu „Nachtigall” najprawdopodobniej wzięli udział w pogromie, jednak nie jako zwarty oddział, lecz indywidualnie[6]. Jest to również zgodna opinia badaczy Holocaustu[7].

Dieter Schenk stwierdza, że batalionowi nie wydano rozkazu, by w jakiejkolwiek formie uczestniczył w masakrach, natomiast żołnierze pochodzący ze Lwowa dostawali na dzień przepustki i nie ulega wątpliwości uczestnictwo żołnierzy „Nachtigall” w pogromie, w szczególności w więzieniu „Brygidki”, gdzie tworzyli szpaler i bili przebiegających środkiem Żydów kolbami karabinów i innymi przedmiotami[8].

Również John-Paul Himka uważa (2011), że batalion jako oddział nie brał udziału ani w pogromie, ani w egzekucjach[9].

Batalion jako całość pełnił we Lwowie funkcje wartownicze, ochraniając budynki publiczne w tym mieście (m.in. lwowską radiostację). 7 lipca 1941 batalion opuścił Lwów wraz z 1 Dywizją Strzelców Górskich Wehrmachtu udając się na front wojny niemiecko-sowieckiej. Batalion „Nachtigall” rozwiązany został przez niemieckie dowództwo wojskowe w sierpniu 1941.

Drugi pogrom ludności żydowskiej we Lwowie 25-27 lipca 1941 był zaplanowaną akcją niemieckich władz okupacyjnych. Jednak dużą rolę odegrała propaganda OUN-B, która podsycała antysemickie nastroje. Zwana kolokwialnie przez ludność Lwowa dniami Petlury (od Symona Petlury) była zorganizowaną akcją niemieckich władz okupacyjnych z ich przyzwoleniem na bicie, grabież i mordowanie Żydów przez przygotowane w tym celu grupy Ukraińców. Część Żydów, przedstawicieli inteligencji, została zamordowana na podstawie przygotowanych list proskrypcyjnych. Zamordowano w ten sposób od 1500 do 2000 ludzi. W aresztowaniach Żydów dokonywanych w mieszkaniach uczestniczyła milicja ukraińska i bojówkarze ukraińscy złożeni z chłopów z okolicznych wsi, których Niemcy karmili i poili wódką, a następnie o godzinie 5 rano dali sygnał do rozpoczęcia pogromu– bicia i grabieży ludności żydowskiej w mieszkaniach, jej wypędzania na ulicę i zapędzania do więzienia przy ul. Łąckiego. W pogromie prawdopodobnie brał udział również margines społeczny, także wywodzący się z Polaków. Według Grzegorza Motyki nie ulega wątpliwości, że akcja od początku do końca była reżyserowana przez Niemców. Co oczywiście nie zmienia faktu, że wykonawcami zbrodni byli Ukraińcy.

Zachowała się część fotografii i kronik filmowych wykonanych przez Niemców w czasie pogromów 1941.

Jak widzimy, nie ma żadnej wątpliwości, że Ukraińcy- żołnierze batalionu „Nachtigal”, którzy wywodzili się z szeregów Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) oraz ukraińska ludność cywilna brali udział w pogromie Żydów lwowskich .

OUN powstała w Krakowie w lipcu 1940 roku, ale „banderowcy” jako nieformalna frakcja OUN istnieli już przed II wojną światową. Przed rozłamem powstrzymywał autorytet Jewhena Konowalca. Po jego śmierci rozłam był nieunikniony.

W wyniku tego rozłamu, powstały w ramach OUN dwie frakcje, OUN–R (OUN-B, OUN-SD, rewolucjoniści, banderowcy) i OUN–M (solidaryści, melnykowcy).

Stronników Bandery cechował większy radykalizm zarówno pod względem społecznym, jak i narodowym, niż melnykowców. Z nacjonalistycznego radykalizmu zwolenników Bandery wynikało dążenie do uniezależnienia się od Niemiec– Trzecią Rzeszę traktowano jako taktycznego sprzymierzeńca, z którym stosunki miały być partnerskie, a nie jako hegemona (już wcześniej domagali się przeniesienia kierownictwa OUN poza Niemcy). Mimo to kontynuowano taktyczną współpracę z Niemcami.

Tak więc, widać tu jasno, że inicjatywa czystek rasowych i radykalizmu narodowego części Ukraińców była ich wyłącznym wyborem i odpowiadała ich poglądom. A że w pewnym momencie interes hitlerowskich Niemiec i nacjonalistów Ukraińskich zbiegły się w jednym czasie, to już nie ma znaczenia. Ważne jest, że Ukraińcy aktywnie uczestniczyli u boku niemieckich nazistów w dokonywanych przez nich zbrodniach. A uczestniczyli, bo wyznawali takie poglądy.

W maju 1941 roku, a więc przed wkroczeniem ukraińskiego batalionu SS „Nachigall” do Lwowa kierownictwo OUN opracowało wskazówki polityczne „Walka i działalność OUN podczas wojny”, w których poinformowano o planach OUN wzięcia udziału w nadchodzącej wojnie z ZSRR[10]. Według Włodzimierza Bonusiaka dyrektywa ta stanowiła także, że należy: urzędników oddawać w niewolę Niemcom, politruków i znanych komunistów likwidować. (…) Działaczy nauki, kultury i sztuki nieukraińskiej narodowości także przeznacza się do wyniszczenia. Żydów należy izolować, pousuwać z administracji i gospodarki, a jeśli zachodzi potrzeba wykorzystania Żyda, to należy postawić mu nad głową policjanta i likwidować za najmniejszą winę. Asymilacja Żydów z ukraińską ludnością wykluczona[11].

Otwarcie przeciw Żydom jako grupie etnicznej opowiedziano się w kwietniu 1941 roku na II Zjeździe OUN (banderowców):

„Żydzi w ZSRR są wiernopoddańczą podporą panującego reżymu bolszewickiego i awangardą moskiewskiego imperializmu na Ukrainie. Antysemickie nastroje mas ukraińskich wykorzystuje rząd moskiewskobolszewicki, żeby odwrócić ich uwagę od rzeczywistych przyczyn zła i aby w czasie zrywu skierować je na pogromy Żydów. Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów zwalcza Żydów jako podporę moskiewsko-bolszewickiego reżymu, uświadamia jednocześnie masy narodowe, że głównym wrogiem jest Moskwa”[12]

Eksterminacyjne metody narodowych socjalistów poparł w 1941 roku Jarosław Stećko[13]: „Stoję na stanowisku wyniszczenia Żydów oraz celowości przeniesienia na Ukrainę niemieckich metod eksterminacji żydostwa, wykluczając ich asymilację itp.”[14][15]. Oddziały utworzone przez OUN-B– grupy marszowe, batalion „Nachtigall”[16] oraz milicja[17] wzięły udział w zbrodniach na Żydach, dokonywanych latem 1941 po ataku III Rzeszy na Związek Radziecki.

W kwietniu 1942 roku, a więc po przejściu do konspiracji, OUN-B „nie bacząc na negatywny stosunek do Żydów” odcięła się od niemieckiej polityki Holokaustu, „po to by nie stać się ślepym narzędziem w cudzych rękach.”[16] Akcenty antysemickie, przynajmniej w oficjalnych wystąpieniach, wyciszono. Jednak w praktyce dawny antysemityzm pozostał, przejawiając się w licznych antyżydowskich wystąpieniach ukraińskich nacjonalistów[18]. Żydzi, podobnie jak niewielkie żyjące na Wołyniu społeczności czeska, romska i niemiecka, jak również Polacy, byli traktowani przez dowództwo OUN-B jako element „narodowo obcy” i przez to „obiektywnie wrogi”[19]. Czyli element do wyeliminowania.

No i właśnie do takich „bohaterów” odnosi się dzisiejsza Ukraina, stawiając im pomniki, nazywając ich nazwiskami główne ulice oraz uchwalając 2019 rok, rokiem Bandery.

W zasadzie nie powinno nas obchodzić, kogo czczą i oddają komu cześć Ukrainy, bo mogą nawet osłu. Ale w przypadku gdy w imię zbrodniczej ideologi, która obecnie tak hołubiona jest na Ukrainie, zostało bestialsko zamordowanych ponad sto tysięcy Polaków, już obojętnie koło tego przejść nie możemy. Tym bardziej, że Ukraina jawnie kieruje się ku zachodnio-europejskim wartościom oraz chce przyjaźnić się z Polską. Chodzi o to, że jednocześnie wszystko co robią ukraińskie władze, zaprzecza tym dążeniom i planom.

Tego uparcie nie chcą zrozumieć Ukraińcy.

Na zakończenie dodam, że, niedawno do Wierchownej Rady wpłynął projekt rezolucji z apelem do prezydenta Petra Poroszenki o przywrócenie Banderze tytułu Bohatera Ukrainy.

*

[1]. „Równocześnie rozlepiane odezwy obwieszczały ludności Lwowa zamiar OUN-B proklamowania „Ukrajińskoj Samostijnoj Derżawy”. „Lachów, Żydów i komunistów niszcz bez litości, nie miej zmiłowania dla wrogów Ukraińskiej Rewolucji Narodowej” — wzywała już jawnie do mordów ulotka OUN wręczana przechodniom. W instrukcjach wydanych przez OUN-B nakazywano, by wszędzie, gdzie wkraczają Niemcy, miasta i wioski były udekorowane niemieckimi flagami, by na głównych ulicach były postawione bramy triumfalne z napisami: „Heil Hitler”, „Sława OUN”) „Sława Banderze”, „Niech żyje niemiecka armia”, „Niech żyje wódz Adolf Hitler”. [w: Włodzimierz Bonusiak. Kto zabił profesorów lwowskich? 1989, str. 30],

[2]. Grzegorz Rossoliński-Liebe, Stepan Bandera. Faszyzm ludobójstwo kult. Życie i mit ukraińskiego nacjonalisty, Warszawa, Fronda, 2018, s.324, ​ISBN 978-83-8097-167-7​,

[3]. Dieter Schenk, Noc morderców. Kaźń polskich profesorów we Lwowie i holocaust w Galicji Wschodniej, Paweł Zarychta (tłum.), Dariusz Salamon (tłum.), Kraków: wyd. Wysoki Zamek, 2011, s. 109, ISBN 978-83-931373-5-0, OCLC 803763275.

[4]. Od zajęcia miasta rozpoczęły się w nim masowe pogromy Żydów i Polaków. Aresztowań i mordów dokonywały cztery różne formacje. Były nimi: ukraińska policja, „Nachtigall”, Feldgestapo i Einsatzkommando. (…) Według raportu lwowskiej komisji badającej zbrodnie dokonane w mieście, przez pierwszych sześć dni okupacji ukraińscy nacjonaliści prowadzili masowe aresztowania i rozstrzeliwania, rabowali i gwałcili. Trudno obecnie ocenić ile Polaków i Żydów zostało zamordowanych przez okres wspomnianego tygodnia. Relacje byłych mieszkańców Lwowa zdają się świadczyć, że utraciło wówczas życie w wyniku wprowadzonego terroru kilka tysięcy cywilnych mieszkańców miasta, głównie Polaków i Żydów. Por. Włodzimierz Bonusiak, Kto zabił profesorów lwowskich?, Rzeszów 1989, s. 37-38,

[5]. Gabriele Lesser, Haniebne czyny będą pomszczone, Tygodnik Powszechny nr 10, 11.03.2001

[6]. Grzegorz Motyka, Od rzezi wołyńskiej do akcji Wisła. Konflikt polsko-ukraiński 1943-1947, Kraków 2011, str. 32,

[7]. understood the consensus of Holocaust specialists to be that, although some soldiers of the battalion participated in the pogrom in Lviv in July 1941, the unit as a whole did not. John-Paul Himka, True and False Lessons from the Nachtigall Episode,wersja elektroniczna.

[8]. Dieter Schenk, Noc morderców. Kaźń polskich profesorów we Lwowie i holocaust w Galicji Wschodniej, Paweł Zarychta (tłum.), Dariusz Salamon (tłum.), Kraków: wyd. Wysoki Zamek, 2011, s. 131, ISBN 978-83-931373-5-0, OCLC 803763275.

[9]. It is true that Nachtigall executed Jews on its subsequent march to Vinnytsia, but it seems not to have taken part, as a unit, in the Lviv pogrom or executions. John-Paul Himka, The Lviv Pogrom of 1941: The Germans, Ukrainian Nationalists, and the Carnival Crowd, Canadian Slavonic Papers 53, no. 2-3-4 (June-September-December 2011) s. 225-226. wersja elektroniczna

[10]. Grzegorz Mazur, Jerzy Skwara, Jerzy Węgierski – „Kronika 2350 dni wojny i okupacji Lwowa”, s. 176,

[11]. Włodzimierz Bonusiak, Kto zabił profesorów lwowskich?, Rzeszów 1989, s. 30-31,

[12]. punkt 17 postanowień Zjazdu, [w:] Ryszard Torzecki, Polacy i Ukraińcy…, op.cit., s. 175-176

[13]. https://pi.library.yorku.ca/ojs/index.php/soi/article/view/7999/7146 John-Paul Himka, War Criminality: A Blank Spot in the Collective Memory of the Ukrainian Diaspora,

[14]. Холокост на территории СССР: Энциклопедия, op. cit., s. 692,

[15]. Karel Berhoff, Marco Carynnyk, „The Organization of Ukrainian Nationalists and Its Attitude toward Germans and Jews: Iaroslav Stets’ko’s 1941 Zhyttiepys”, Harvard Ukrainian Studies XXIII (3/4) 1999, s. 171,

{16]. Холокост на территории СССР: Энциклопедия, op. cit., s. 693,

[17]. Grzegorz Motyka „Ukraińska partyzantka 1942-1960”, Warszawa 2006 Wyd. Instytut Studiów Politycznych PAN, Oficyna Wydawnicza „Rytm”, ​ISBN 83-88490-58-3​ (ISP PAN,) ​ISBN 83-7399-163-8​ (Rytm), ​ISBN 978-83-88490-58-3​; s.98,

[18]. Ryszard Torzecki, Polacy i Ukraińcy…, op.cit., s. 181 i 225 (przyp.29),

[19]. T. Snyder, Tajna wojna. Henryk Józewski i polsko-sowiecka rozgrywka o Ukrainę. Kraków 2008. Wyd.Instytut Wydawniczy Znak, ​ISBN 978-83-240-1033-2​, s.248

https://pl.wikipedia.org/wiki/Stepan_Bandera,

https://pl.wikipedia.org/wiki/Batalion_%E2%80%9ENachtigall%E2%80%9D.

***

Na tym kończąc ten wstęp przechodzę teraz do kolejnej relacji z wojny domowej na południowo-wschodniej Ukrainie.

Na Dobasie, w ciągu pierwszego dnia nowego roku, nadal było spokojnie i rozejm świąteczno-noworoczny był przestrzegany, poza jednym incydentem do jakiego doszło na południowym odcinku frontu donieckiego, gdzie ukraińscy żołnierze o godzinie 17:25 przy użyciu ciężkiego karabinu maszynowego ostrzelali zamieszkałą część przedmieścia Dokuczajewska. W rezultacie został uszkodzone tam mieszkanie nr 12 w domu znajdującym się przy ulicy Lenina nr. 98.

Natomiast na ługańskim odcinku frontu, jak na razie nie ma żadnych potwierdzonych informacji o tym, żeby tam ostatniej doby dochodziło do naruszeń warunków rozejmu.

Poniżej raport za ostatnią dobę, sporządzony przez centrum prasowe ukraińskiego sztabu generalnego prowadzącego operację pacyfikacyjną przez połączone siły (Операція об’єднаних сил / Joint forces operation- OOS/JFO) ukraińskich formacji zbrojnych w Donbasie, na temat sytuacji wzdłuż linii frontu:

Операція об’єднаних сил / Joint forces operation

1 min.

„Зведення станом на 07:00 2 січня 2018 року.

1 січня російські окупаційні війська 3 рази порушили режим припинення вогню. При цьому зафіксовано 1 випадок застосування озброєння, забороненого Мінськими угодами.

Опорні пункти наших військ були обстріляні з мінометів калібру 82 мм в районі селища Гнутове на Маріупольському напрямку та БМП-1, гранатометів різних систем і стрілецької зброї поблизу хутора Вільний та Новотошківського на Луганському напрямку.
Протягом минулої доби один військовослужбовець Об’єднаних сил загинув та двоє отримали поранення.

В зв’язку з обстрілами позицій Об’єднаних сил збройними формуваннями Російської Федерації та їх найманцями, українські військові вживали адекватних заходів у відповідь з метою збереження життя і здоров’я військовослужбовців Збройних Сил України.
За даними розвідки, 1 січня одного окупанта було знищено та чотири отримали поранення.

Протягом поточної доби ворог вогонь не відкривав.
Українські військові продовжують надійно контролювати противника на лінії зіткнення, дотримуючись при цьому умов повного припинення вогню.

Докладніше про події в районі проведення операції буде поінформовано під час щоденного брифінгу представника Об’єднаних сил.

Разом переможемо!

Слава Україні!”

Zobacz tłumaczenie

***

I jeszcze kilka aktualnych filmów:

***

***

© Powyższy tekst jest chroniony prawem autorskim. Wykorzystanie, jego części lub całości, tylko pod warunkiem podania linku do źródła.