Wojna domowa na Ukrainie 16.09.2019r.- 1562 dzień od nowego rozejmu.

Na Ukrainie po raz kolejny planuje się przepisanie podręczników historii. Tym razem proponuje się usunięcie z nich wszystkich odniesień do przyjaźni z Rosją. Minister edukacji Ukrainy, Anna Nowosad przedstawiła odpowiednią propozycję podczas wystąpienia na jałtańskim forum strategii europejskiej w Kijowie.

Według ukraińskiej minister edukacji, ostatnie pięć lat po „rewolucji” pokazało, że Rosja jest wrogiem Ukrainy, a mimo to w książkach historycznych wciąż pisze się o przyjaźni z „agresorem”. Dlatego jest ona zdania, że ​​książki historyczne należy przepisać, usuwając wszelkie wzmianki o przyjaźni z Rosją.

„Rewolucja 2013–2014 i wojna, które rozpoczęły się po zmianie tożsamości politycznej (na banderowsko-nacjonalistyczny- dopisek mój) oraz w duchu pluralizmu świadomości społeczeństwa, co powinno znaleźć odzwierciedlenie w programach naszych szkół, w podręcznikach, w sposobie nauczania nauczycieli. Minęło pięć lat i w wielu podręcznikach jest napisane, że Rosja jest przyjacielem Ukrainy, wciąż przypominamy sobie przyjazne stosunki z naszym wrogiem, teraz wiele trzeba tu zmienić”– powiedziała minister Nowosad desygnowana z ramienia partii „Sługa Narodu”.

Ponadto twierdzi, że wszystkie problemy ukraińskiej edukacji szkolnej leżą w „odziedziczonym sowieckim systemie edukacji”, który opiera się wyłącznie na strachu, który przenika wszystkie relacje.

„Szkoła ukraińska niestety zaakceptowała negatywy systemu radzieckiego. Często opiera się na strachu, który przenika wszystkie relacje: nauczyciel-uczeń, nauczyciel-dyrektor i dyrektor-rodzice. Jeśli nie usuniemy tego strachu, który ogranicza kreatywność i zdolność do dialogu wtedy nie będziemy mogli rozmawiać o odnoszących sukcesy obywatelach”– wyjaśniła ukraińska minister edukacji.

Do doraźnego, wg. bieżących potrzeb politycznych, ideologicznych i systemowych, przepisywanie podręczników historii na Ukrainie zostało opanowane natychmiast po zamachu stanu na Majdanie. A więc od wiosny 2014 roku.

Co więcej, podręczniki często zawierają informacje, które nie mają historycznego potwierdzenia, a fakty historyczne są specjalnie zniekształcane, aby pokazać wielkość Ukrainy i jej „tysiącletniej historii”. Podręczniki zawierają również tematy, które nie mają znaczenia historycznego, takie jak np. ostatnio mająca miejsce historia powstania Cerkwi Prawosławnej Ukrainy (CPU) i zapewnienie jej autokefalii w wyniku „tomosu” wydanego przez patriarchę Konstantynopola. Teraz historia tego, jak Poroszenko kupił „tomos”, będzie nauczana w 11 klasach ukraińskich szkół.

Lansując jedyny słuszny obraz przeszłości, zwolennicy polityki historycznej na Ukrainie przyczyniają się do wzrostu nietolerancji, stając się jednocześnie jego zakładnikami.

Na Ukrainie polityka historyczna w ciągu ostatniego pięciolecia znalazła się w obiegu i lansowana jest przede wszystkim przez środowiska prawicowo-nacjonalistyczne oraz tzw. patriotyczne. Stała się ona próbą narzucenia Ukraińcom własnego obrazu historii do realizacji doraźnych celów politycznych, nie tylko będąc metodą kształtowania określonej świadomości historycznej, ale i narzędziem działalności politycznej. A także do kształtowania tożsamości i świadomości, w kontekście tego, że de facto, fakty historyczne tego nie potwierdzają. Czyli tworzenia na siłę narodu ukraińskiego z jego wielowiekową jakoby tradycją historyczną.

Polityka historyczna w wydaniu ukraińskim to pojęcie kontrowersyjne i wywołujące wiele emocji. Termin ten odnosi się do kwestii wiązania polityki i historii. Pomimo to, że nie są to wartości tożsame i różnią się zasadniczo. Polityka jest związana przede wszystkim z dniem dzisiejszym i skierowana ku przyszłości. Od polityki oczekujemy rozwiązywania problemów tu i teraz oraz wytyczania drogi rozwoju np. kraju w najbliższej przyszłości.

W tym kontekście historia jest nauką o przeszłości, uporządkowaniem faktów, formułowaniem prawidłowości i przedstawieniem obiektywnych wniosków niepodporządkowanych koniunkturalnym interesom politycznym. Jedynie w interpretacji faktów mogą się pojawiać i pojawiają się różnice.

Jednakże interpretacja zdarzeń historycznych nie może być narzucana przez aktualnie rządzących jak chcą zrobić obecni zwolennicy polityki historycznej na Ukrainie, i jak to miało tam miejsce w czasach ZSRR.

Polityka historyczna jest więc w swej istocie dokonywaniem manipulacji politycznej, próbą podporządkowania historii określonym interesom politycznym i narzucenia jednej i jedynie słusznej- tendencyjnej strony zdarzeń historycznych. Tą metodą na Ukrainie chce się indoktrynować całe pokolenia młodzieży poprzez zmiany programowe w nauczaniu historii w szkolnictwie wszystkich szczebli. A szczególnie na poziomie podstawowym i średnim, na których to poziomach większość kończy swoją edukację, a więc i osiąga określony i zamierzony poziom wiedzy historycznej na temat dziejów własnego kraju i narodu.

Narzędziami realizacji tak rozumianej polityki historycznej na Ukrainie po 2014 roku, jest niszczenie jednych pomników i budowa drugich, zmienianie nazw ulic i placów, tworzenie nowych muzeów, izb pamięci, celebrowanie określonych rocznic. Również polityce historycznej próbuje się podporządkować programy edukacyjne, a nawet badania naukowe. Różnym placówkom publicznym nadaje się patronów reprezentujących „słuszne” wartości i tradycje. Gloryfikuje się zbrodniarzy i wybiela lub pomija całkowitym milczeniem zbrodnie jakie oni dokonali. Zapomina się też o ciemnych stronach swej historii lansując w to miejsce bohaterską i nieprzejednaną walkę z „okupantami” o „samoistną Ukrainę”. W tym kontekście wersji ukraińskiej historii, „okupantami” byli wszyscy, którzy zajmowali teren obecnie będący w granicach Ukrainy, gdy ona jeszcze nie istniała. Oczywiście pod miano „okupantów” podciągnięto państwo polskie i ZSRR, czy też ostatnio powstańców w Donbasie. O dziwo, „okupantami” jak dotąd nie nazwano Litwinów, no ale obserwując kreatywność ukraińską w tej kwestii- wszystko jeszcze przed nami. Po prostu, przyjęli oni zasadę, że miano „okupanta” przysługuje każdemu, kto ma obiekcje co do tego co się obecnie dzieje na Ukrainie.

Częścią składową polityki historycznej, zwłaszcza w wykonaniu ukraińskiego IPN oraz lokalnych władz- szczególnie na terenach byłej Galicji Wschodnie, które zostały opanowane przez środowiska nacjonalistyczne, jest systematyczne eliminowanie śladów tradycji i pamiątek związanych z polską historią tych miejsc. Wszystko to, dzieje się pod hasłem „przywracania pamięci”– pamięci wybiórczej, selektywnej. W tym kontekście ukraińska polityka historyczna jest przeciwieństwem prawdy historycznej.
Można więc powiedzieć, że polityka historyczna w wydaniu ukraińskim to manipulowanie historią dla aktualnych interesów politycznych, instrument walki politycznej i zubażanie wpływu historii Polski poprzez ignorowanie jej dorobku i wkładu wielu pokoleń Polaków i państwa polskiego w budowę znacznych obszarów współczesnej Ukrainy. Od tego w historii bez przymiotnika „polityczna”, nie da się uciec, ale w realizowanej polityce historycznej- już jak najbardziej.

Dlatego też, czyż nie jest w świetle powyższego jasne, dlaczego ukraińskie władze unikają tematu zbrodni ludobójstwa dokonanego na ludności polskiej- jak i innych mniejszościach etnicznych, przez ich ukraińskich sąsiadów, przy czynnym wsparciu oddziałów zbrojnych ukraińskich nacjonalistów OUN-UPA, nie przyznając się do niej. A nawet zabraniają nam dokonywania badań historycznych na swoim terenie, co ma obiektywnie ujawnić prawdziwą skalę zbrodni i jednocześnie uświęcenie miejsc pochówków polskich ofiar kaźni, a zamiast tego domagają się budowy i ochrony miejsc pamięci ofiar ukraińskich, którymi głównie były członkowie band OUN-UPA, zabitych w czasie walk z polskim podziemiem niepodległościowym, Polskimi Siłami Zbrojnymi oraz w samoobronie przez ludność polską.

To właśnie wypaczona interpretacja historii, która doraźnie wykorzystywana jest przez władze ukraińskie do swoich celów politycznych, uniemożliwia nam-Polakom dokonanie obiektywnych badań i oddania hołdu pomordowanym naszym Rodakom.

To jest cena za tolerowanie przez nasze władze i wspieranie tego wszystkiego co się obecnie dzieje na Ukrainie w imię jakiś miraży imperium od morza do morza. Imperium nie będzie, ale też nie zostaną szczątki naszych Rodaków godnie pochowane i upamiętnione, a historia wzajemnych stosunków, przy cichym wsparciu polskich władz- zostanie totalnie wypaczona.

Do tego ta postawa w ostateczności doprowadzi.

Zresztą, już prowadzi, bo już widzimy jej efekty.

https://ru.wikipedia.org/wiki/Новосад,_Анна_Игоревна,

https://www.facebook.com/anja.novosad,

***

Na tym kończąc ten wstęp, przechodzę teraz do relacji z kolejnego dnia wojny domowej na południowo-wschodniej Ukrainie.

W ciągu minionej doby na donieckim odcinku frontu, ukraińscy żołnierze prowadząc z przerwami ostrzały w godzinach pomiędzy, 04:10 a 21:15, przy użyciu: moździerza kaliber 82 mm (15 min) oraz granatników: AGS-17 (20 granatów), SPG-9 (8 granatów) i RPG-7 (12 granatów), a także broni maszynowej- w tym ciężkiej, 12 razy naruszyli warunki rozejmu.

Ostrzeliwane były: rejon Gorłówki (Dolomitnoje) oraz okolice i obrzeża Doniecka (teren lotniska i osiedla mieszkaniowego przy kopalni Trudowskaja- na obrzeżach Doniecka oraz Wasielwka- a tam teren stacji pomp wodociągu „Woda Donbasu”i Spartakus), a także południowy odcinek frontu (Biełaja Kamienka, Pietrowskoje, Nowaja Mariewka, Nowołaspa i Sachanka).

W wyniku wczorajszych ukraińskich ostrzałów na terytorium DRL spadło 71 pocisków (wobec 31 z dnia poprzedniego.

Poniżej raport za ostatnią dobę, sporządzony przez centrum prasowe ukraińskiego sztabu generalnego prowadzącego operację pacyfikacyjną przez połączone siły (Операція об’єднаних сил / Joint forces operation- OOS/JFO) ukraińskich formacji zbrojnych w Donbasie, na temat aktualnej sytuacji wzdłuż linii frontu:

Операція об’єднаних сил / Joint forces operation

8 min.

„Зведення станом на 07:00 16 вересня 2019 року.

15 вересня збройні формування Російської Федерації та її найманці 16 разів порушили режим припинення вогню. Противник обстрілював позиції підрозділів Об’єднаних сил із заборонених Мінськими угодами калібрів зброї, а саме – мінометів калібру 120 мм та 82 мм. Також, з гранатометів різних систем та стрілецької зброї.

В районі відповідальності оперативно-тактичного угруповання „СХІД” противник здійснив 11 обстрілів позицій Об’єднаних сил:
двічі неподалік Авдіївки – з гранатометів різних систем та стрілецької зброї;
тричі поблизу Новогнатівки – з гранатометів різних систем та стрілецької зброї;
неподалік Миколаївки – зі стрілецької зброї;
поблизу Водяного – з автоматичних гранатометів та стрілецької зброї;
неподалік Красногорівки – з автоматичного гранатомета та стрілецької зброї;
поблизу Лебединського – зі станкового протитанкового гранатомета;
неподалік Пищевика – зі стрілецької зброї;
поблизу Мар’їнки – з підствольних гранатометів та стрілецької зброї.

В районі відповідальності оперативно-тактичного угруповання „ПІВНІЧ” противник здійснив 5 обстрілів позицій Об’єднаних сил:
тричі поблизу Новолуганського – з мінометів калібру 120 мм та 82 мм, з автоматичного гранатомета;
в районі Зайцевого та поблизу Травневого – з мінометів калібру 82 мм.

За минулу добу втрат внаслідок ворожих обстрілів з нашого боку не було.

Від початку поточної доби збройні формування Російської Федерації та її найманці 2 рази порушили режим припинення вогню.
В районі відповідальності оперативно-тактичного угруповання „СХІД” противник здійснив 1 обстріл позицій Об’єднаних сил:
поблизу Пищевика – з гранатометів різних систем та стрілецької зброї.
В районі відповідальності оперативно-тактичного угруповання „ПІВНІЧ” противник здійснив 1 обстріл позицій Об’єднаних сил:
неподалік Луганського – з гранатометів різних систем та стрілецької зброї.

В наслідок ворожого обстрілу один військовослужбовець зі складу Об’єднаних сил отримав поранення.”

https://www.facebook.com/pressjfo.news/

***

I jeszcze kilka aktualnych filmów:

***

***

© Powyższy tekst jest chroniony prawem autorskim. Wykorzystanie, jego części lub całości, tylko pod warunkiem podania linku do źródła.