Wojna domowa na Ukrainie 29.01.2020r.- 1694 dzień od nowego rozejmu.

Przedwczoraj Duda z Zełenskim zacieśniali przyjacielskie relacje w miejscu kaźni obozu Auschwitz-Birkenau, jakoby wyzwolonego przez Ukraińców, a jednocześnie zbliża się kolejna rocznica zbrodni ludobójstwa dokonanego przez tychże samych Ukraińców na polskich mieszkańcach Huty Pieniackiej.

W okoliczności bratania się elit polskiej i ukraińskiej- gloryfikującej banderyzm oraz zbrodniarzy, warto przy tej okazji wspomnieć w kilku zdaniach o zbrodni ludobójstwa dokonanej przez ukraińskich policjantów z jednego z batalionów 4 Pułku Policji SS (niem. Galizisches SS Freiwilligen Regiment 4) pod niemieckim dowództwem, wspomaganych przez okoliczny oddział Ukraińskiej Powstańczej Armii (najprawdopodobniej sotnia Dmytra Karpenki, ps. „Jastrub” z kurenia „Siromanci”, podległego III Okręgowi Wojskowemu Łysonia) oraz oddział paramilitarny składającym się z nacjonalistów ukraińskich, pod dowództwem Włodzimierza Czerniawskiego.

Zbrodni tej dokonano 76 lat temu- w dniu 28 lutego 1944 roku.

Pretekstem do dokonania tej zbrodni był fakt przebywania na terenie Huty Pieniackiej w początkach 1944 roku grupy dywersyjnej radzieckiego NKWD „Zwycięzcy” pod dowództwem Dmitrija Miedwiediewa.

Po opuszczeniu Huty Pieniackiej przez odział „Zwycięzców”, 23 lutego we wsi pojawił się patrol policyjny złożony z Ukraińców. Doszło do potyczki z oddziałem samoobrony tej miejscowości- dowodzony przez przybyłego ze Lwowa Kazimierza Wojciechowskiego, ps. „Satyr” wspartej przez 2 pluton AK z Huty Wierchobuskiej. Polacy sądzili, że mają do czynienia z przebranymi upowcami. Przed całkowitym rozbiciem uchroniła oddział SS sotnia UPA „Siromanci”, która zaatakowała Polaków. Podczas walki zginęło dwóch napastników w mundurach policyjnych (Oleksy Bobaka i Roman Andrijczuk). Na podstawie ich dokumentów udało się ustalić, że byli oni żołnierzami stacjonującej w Brodach SS Freiwilligen Division „Galizien”.

Zabitym Niemcy urządzili w Brodach manifestacyjny pogrzeb, a do Huty Pieniackiej wysłali jeden z batalionów 4. galicyjskiego pułku policji SS (około 500–600 osób), dowodzony przez niemieckiego kapitana. W skład utworzonego w maju 1943 pułku wchodzili ukraińscy ochotnicy, którzy nie zostali zaakceptowani przez niemieckie komisje lekarskie do SS Freiwilligen Division „Galizien”.

W nocy z 27 na 28 lutego do wsi przybył łącznik AK i przekazał zalecenia Inspektoratu Armii Krajowej, by oddział samoobrony postarał się uniknąć walki, najlepiej przez ewakuację i stworzenie wrażenia, że wieś jest bezbronna, a wśród mieszkańców są tylko kobiety, dzieci i staruszkowie. Istniała wówczas nadzieja, że oddanie wsi bez walki jest jej jedyną szansą na ocalenie i uniknięcie pacyfikacji.

Mimo tych nieskutecznych podchodów, 28 lutego 1944 roku kompanie jednego z batalionu 4 galicyjskiego pułku ochotniczego SS wspomagani przez chłopów z okolicznych wsi, i według niektórych źródeł przez sotnię UPA „Siromanci” oraz policjantów z Podhorzec, otoczył wieś ze wszystkich stron. Po wystrzeleniu rakietnicy, wieś została ostrzelana; mieszkańcy zaczęli uciekać i chować się w piwnicach lub wcześniej przygotowanych schronach.

Po ostrzale do wsi wkroczyli ukraińscy policjanci SS i cywile Ukraińcy. Uciekających mieszkańców rozstrzeliwali. Pozostałych wyprowadzali z domów i grupami prowadzili do kościoła. Zachowywali się przy tym bestialsko, np.: siedemdziesięcioletnią Rozalię Sołtys ugodzili bagnetem, rozpruwając jej brzuch, innej kobiecie zabili noworodka, rzucając nim o mur, zastrzelili rodzącą kobietę. Około dwudziestu osób, spośród doprowadzonych, ukryło się w piwnicy lub na wieży kościelnej, dzięki czemu udało im się przeżyć. Kiedy rozeszła się wiadomość, że kościół jest zaminowany i zostanie wysadzony w powietrze, wybuchła panika, a zamknięte drzwi nie pozwalały wydostać się na zewnątrz. W stodole rodziny Relichów zaryglowano ok. 40 osób, budynek odrutowano i oblano benzyną. Zamkniętych spalono żywcem. Ze stodoły wydostało się 8-10 dziewczyn, ostrzeliwanych w ucieczce przez żołnierzy. Ze stodoły ocalała m.in. Wanda Gośniowska, której córka, Małgorzata Gośniowska-Kola, obecnie prowadzi Stowarzyszenie Huta Pieniacka.

Każdy dom i zabudowanie było grabione przez przybyłych z wojskiem cywilnych Ukraińców, którzy zrabowany dobytek ładowali na wozy i wywozili. Pod kościołem zginął dowódca samoobrony Kazimierz Wojciechowski. Jak twierdzą świadkowie, oblano go łatwopalną cieczą i podpalono. Wcześniej, jeszcze w domu, zamordowano jego żonę, córkę i ukrywających się tam Żydów. Po południu rozpoczęto wyprowadzać z kościoła kilkudziesięcioosobowe grupy, które doprowadzano do stodół i drewnianych zabudowań gospodarczych. Następnie obiekty te ostrzeliwano z broni maszynowej i podpalano.

Około godziny 17:00 sprawcy krwawej pacyfikacji opuścili wieś. Ocalały cztery zabudowania położone na uboczu, kościół i szkoła. Nieliczni mieszkańcy, którym udało się przeżyć, znaleźli schronienie w Hucie Wierchobuskiej, Złoczowie i innych okolicznych miejscowościach. Pomordowanych pochowano w dwóch zbiorowych mogiłach koło kościoła i szkoły.

O pacyfikacji wsi w dniu 28 lutego 1944 informowała wydawana we Lwowie ukraińska gazeta „Lwiwśki wisti” („Lwowskie Wiadomości”), podano również, że śmierć poniosło 868 osób w Hucie Pieniackiej.

W czasach ZSRS powstały dwa pomniki upamiętniające zbrodnię. Drugi z nich powstał w 1989 r. w 45 rocznicę wydarzeń; na głazie umieszczona była czerwona gwiazda i płyta z napisem, że winni zbrodni byli okupanci i bandy OUN. Pominięto informacje o narodowości zabitych, płyta i gwiazda zniknęły z głazu w latach dziewięćdziesiątych, po uzyskaniu niepodległości przez Ukrainę.

Obecny pomnik pomnik powstał w 1989 r. kiedy to osoby, które przeżyły zbrodnię i ich rodziny za zebrane pieniądze ufundowały drewniany krzyż. W tym miejscu wzniesiono w 2005 r. nowy pomnik dzięki staraniom Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Strona ukraińska przez dwa lata blokowała umieszczenie daty zbrodni na monumencie.

Uroczystości rocznicowe w 2009 r.

Przed rozpoczęciem obchodów ukraińscy deputowani lwowskiej rady obwodowej z „Bloku Julii Tymoszenko” zaapelowali do ówczesnego prezydenta Ukrainy- Wiktora Juszczenki, aby nie brał udziału w obchodach, natomiast nacjonalistyczna partia „Swoboda” zapowiedziała, że w dniu uroczystości w bliskim sąsiedztwie odsłoni własny pomnik z napisem dla upamiętnienia rzekomych ofiar „polskich szowinistów z Huty Pieniackiej”, z kolei lwowski radny Rostysław Nowożenec zażądał demontażu pomnika wystawionego w 2005 roku.

Uroczystości te zakłócała grupa ponad stu ukraińskich demonstrantów, którzy mieli ze sobą czerwono-czarną flagę, symbol OUN, oraz flagi współczesnej nacjonalistycznej ukraińskiej partii „Ogólnoukraińskie Zjednoczenie Swoboda”.

W nocy z 8/9 stycznia 2017 pomnik został zniszczony. Krzyż rozbito, jedną ze stel z nazwiskami ofiar pomalowano w barwy Ukrainy, drugą – w barwy UPA, namalowano na niej też runiczne litery „SS”. Policja ukraińska ustaliła, że do zniszczenia pomnika użyto ładunku wybuchowego. Przed obchodami rocznicy zbrodni (26 lutego 2017) pomnik został odbudowany przez Ukraińców za pieniądze mieszkańców okolicznych miejscowości, nowy krzyż został wykonany z granitu. W marcu 2017 roku na odnowionym krzyżu namalowano swastykę i tryzub, a na tablicach antypolskie napisy. Szkody te zostały usunięte przez miejscowe władze.

W świetle ostatnich deklaracji, złożonych przez Dudę i Zełenskiego, o wzajemnej przyjaźni Polski- z gloryfikującą zbrodniarzy- Ukrainą, można zadać pytania:

Czy fakt rocznicy ludobójstwa dokonanego na Polakach-mieszkańcach Huty Pieniackiej znajdującej się obecnie w granicach Ukrainy, nie powinien być równie uroczyście obchodzony, co 75 rocznica wyzwolenia przez Armię Czerwoną obozu Auschwitz-Birkenau?

Jak można pogodzić we własnym sumieniu; obchodzenie rocznicy wyzwolenia obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, wspólnie z głową państwa, którego obywatele są współodpowiedzialni za dokonane tam zbrodnie oraz są sami sprawcami zbrodni ludobójstwa na Polakach i innych mniejszościach narodowych, i które to państwo postanowiło czcić zbrodniarzy jako swych bohaterów narodowych?

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zbrodnia_w_Hucie_Pieniackiej,

https://pl.wikipedia.org/wiki/14_Dywizja_Grenadier%C3%B3w_SS_(1_ukrai%C5%84ska),

https://pl.wikipedia.org/wiki/4_Pu%C5%82k_Policji_SS,

https://pl.wikipedia.org/wiki/Lwiw%C5%9Bki_wisti,

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ma%C5%82gorzata_Go%C5%9Bniowska-Kola,

https://wiadomosci.wp.pl/ukraina-zdewastowano-pomnik-polakow-z-huty-pieniackiej-6078476646056577a,

https://dzieje.pl/aktualnosci/dywizja-ss-galizien.

***

Na tym kończąc ten wstęp, przechodzę teraz do relacji z kolejnego dnia wojny domowej na południowo-wschodniej Ukrainie.

W ciągu minionej doby na donieckim odcinku frontu, ukraińscy żołnierze prowadząc ostrzały przy użyciu: moździerza kaliber 82 mm (3 miny), opancerzonego wozu bojowego BMP-1 (1 wystrzał) oraz przeciwpancernych granatników SPG-9 (13 granatów), a także broni maszynowej- w tym ciężkiej (6 wystrzałów), w sumie 5 razy naruszyli warunki rozejmu.

Ostrzał prowadzono w rejonie Gorówki (Gołmowskij), w okolicach i na obrzeżach Doniecka (Staromichajłowka i Aleksandrowka oraz teren osiedla mieszkaniowego przy kopalni Trudowskaja), a także na południowym odcinku frontu (Signalnoje).

Łącznie w wyniku tych ostrzałów na terytorium DRL spadło 17 pocisków (wobec 23- w odniesieniu do dnia poprzedniego), nie powodując przy tym żadnych szkód i strat.

Poza tym, w ciągu minionej doby na ługańskim odcinku frontu, ukraińscy żołnierze prowadząc ostrzały przy użyciu moździerza kaliber 120 mm (7 min), 2 razy naruszyli warunki rozejmu.

Ostrzał przeprowadzono o godzinie 15:15 i 16:45, w rejonie wsi Bieriezowskoje.

Poniżej raport za ostatnią dobę, sporządzony przez centrum prasowe ukraińskiego sztabu generalnego prowadzącego operację pacyfikacyjną przez połączone siły (Операція об’єднаних сил / Joint forces operation- OOS/JFO) ukraińskich formacji zbrojnych w Donbasie, na temat aktualnej sytuacji wzdłuż linii frontu:

Операція об’єднаних силп / Joint forces operation

6 min.

„Зведення станом на 07:00 29 січня 2020 року.

28 січня збройні формування Російської Федерації 12 разів порушили режим припинення вогню. Противник обстрілював наші позиції із заборонених Мінськими домовленостями мінометів калібру 120 мм та 82 мм, а також гранатометів різних систем, великокаліберних кулеметів та іншої стрілецької зброї.
Чотири обстріли по нашим позиціям було здійснено у районі відповідальності оперативно-тактичного угруповання „Схід”, а саме:
двічі поблизу Лебединського – з мінометів калібру 82 мм противник випустив 20 мін, а також гранатометів різних систем, великокаліберних кулеметів та іншої стрілецької зброї;
неподалік Березового – з гранатометів різних систем;
поряд з Василівкою – зі стрілецької зброї.
Вісім ворожих обстрілів було зафіксовано у районі відповідальності оперативно-тактичного угруповання „Північ”, а саме:
двічі неподалік Новолуганського – з гранатометів різних систем, великокаліберних кулеметів та іншої стрілецької зброї;
в районі населеного пункту Оріхове – з гранатометів різних систем та великокаліберних кулеметів;
чотири рази поряд з Новотошківським – з мінометів калібру 120 мм противник випустив 26 мін, з 82-мм міномету – 5 мін, а також гранатометів різних систем та великокаліберних кулеметів;
поруч з Троїцьким – з автоматичних станкових гранатометів.
Вчора, 28 січня, у результаті підриву на невстановленому вибуховому пристрої два військовослужбовця Об’єднаних сил отримали бойові поранення.
З початком цієї доби російські окупаційні війська вогневої активності не проявляли.
За поточну добу втрат немає.”

https://www.facebook.com/pressjfo.news/

***

I jeszcze kilka aktualnych filmów:

***

***

© Powyższy tekst jest chroniony prawem autorskim.
Wykorzystanie, jego części lub całości, tylko pod warunkiem podania linku do źródła.